در خانه ما هیچکس اعصاب ندارد
پدرم اگر اعصاب داشت

بیشتر از خشابش پیشروی نمی کرد
مادرم ابروهایش را هشتی بر می داشت
و کمتر سر نماز با خدا درگیر می شد .
اسباب خانه یمان از ترس برادرم
پنهان نمی شدند ،
یا فرش ها مدام

ترس از سقوط سیگارها نداشتند .
میگرن ها از گریه های خواهرم
سر درد نمی گرفتند .
قسم می خورم اگر سگ ها
صدایشان بجایی می رسید،
اعاده حیثیت می کردند از اخلاق من.
آقا در خانه ما هیچکس اعصاب ندارد .
قسمی باهم نداریم ،
که مانده است استخوان ها

شکممان را پاره کنند .
کاش هوا خوردنی بود

تا دین از خانمان بیرون نمی رفت
کاش بجای کارگر، کارگردان بودم
دنیا را فیلم می کردم
و پدرم را در سکانسی که پر می کشید،
خودم با تیر می زدم

که مادرم را به بهشت فروخت و...

ما را به جهنم سپرد.

رضا محبی راد